علائم حتمی ظهور امام زمان (عج) از زبان امام صادق(ع) امام صادق(ع) آخرین منجی بشر حضرت مهدی‌(عج) را این گونه خطاب می‌کند: «ای آقای من! غیبت تو خواب را از من ربوده، بستر را برایم تنگ ساخته، روح و روانم را بی‌تاب کرده است. بار دیگر بغض غریبی گلوی عالم تشیع را می‌فشارد، ملائک در پس کوچه‌های مدینه در تشیع پیکر مردی شرکت‌ می‌کنند که محضرِ مبارکش، منبع فیض آسمانی بود و او اینک در محضر خداوند خویش شربت شهادت را نوشیده و در جوار جدش بزرگوارش قرار گرفته،‌ او از دست حکومت عباسی آسوده خاطر شده است، دیگر صادق آل الله نیست تا سجاده را از زیر پایش برکشند و او را با سر و پای برهنه به دربارِ جور برند، هر چند که بقیع، بقعه‌ای خاموش و تاریک است و آشنایی غریب با مزار بی‌چراغ را در خود جای داده است، اما با این حال خود مرثیه‌ای است بر غم غربت خویش. چه زیباست که ششمین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت با اینکه خود یکی از ستارگان این کهکشان الهی است، خدمتگزاری به امام عصر را مایه مباهات و افتخار خود می‌داند و اینچنین از شرایط ظهور و علائم آن سخن می‌گوید و چنان از فراغ غیبت حضرت حجت گریه سر می‌دهد که دیگر اشکی بر چشمانش باقی نمانده است، به مناسبت سالگرد شهادت این امام همام در ذیل به برخی روایات ایشان در خصوص حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه‌ الشریف اشاره‌ای می‌کنیم: *ابوبصیر از حضرت صادق(ع) روایت کرده که فرمودند: «مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِخُرُوجِ الْقَائِمِ وَ الله مَا لِبَاسُهُ إِلَّا الْغَلِیظُ وَ مَا طَعَامُهُ إِلَّا الشَّعِیرُ الْجَشِبُ وَ مَا هُوَ إِلَّا السَّیْفُ وَ الْمَوْتُ تَحْتَ ظِلِّ السَّیْف»‏؛ «چگونه تعجیل در خروج و ظهور قائم(ع) دارید، پس به خدا سوگند که لباس او چیزی جز جامه‌های درشت و طعام او چیزی جز نان جو سخت نمی‌باشد و برنامه او چیزی جز شمشیر و مرگ در زیر سایه شمشیر نخواهد بود.

(برای مشاهده بقیه به ادامه مطلب بروید)

صحبت كردن از حضرت مهدي(ع) و نشانه هاي ظهور ايشان در واقع صحبت كردن از حوادثي است كه بناست در آينده اتفاق بيفتد و لذا بجاست كه از خود بپرسيم: اگر در مورد احاديث نقل شده در اين زمينه بررسي اسناد صورت گرفت و مطمئن شديم كه آنها از معصوم(ع) صادر شده است، آيا مي توان مطمئن بود كه حتماً همة آن حوادث آن گونه كه در روايات شريف ما آمده اند وقوع يابند؟ پاسخ به اين پرسش در كتب عقيدتي و فلسفي تحت عنوان «بداء» داده مي شود كه طي اين بخش از مطالب به آن مي پردازيم.

«بداء» در لغت به معناي ظهور و روشن شدن پس از مخفي بودن چيزي است و اصطلاحاً به روشن شدن چيزي پس از مخفي بودن از مردم اطلاق مي شود؛ بدين معنا كه خداوند متعال بنا بر مصلحتي، مسئله اي را از زبان پيامبر يا ولي اي از اولياي خويش به گونه اي تبيين مي كند و سپس در مقام عمل و ظهور و بروز، غير آن را به مردم نشان مي دهد. در قرآن آمده است:
خداوند هر چه را بخواهد محو يا اثبات مي كند در حالي كه ام الكتاب نزد اوست و خود مي داند عاقبت هر چيزي چيست.1

و در آيه اي ديگر: و بدالهم سيّئات ما كسبوا.2
بدي هايي را خود كسب كرده بودند و براي آنها مخفي بود برايشان نمايان شد.
يا: ثمّ بدالهم من بعد ما رأؤا الآيات.3
پس از آنكه نشانه ها را ديدند حقيقت امر بر آنها روشن شد.
اين ظهور پس از خفا، تنها براي انسان رخ مي دهد و در مورد
خداوند متعال ابداً صدق نمي كند وگرنه لازمه اش اين است كه خداوند نسبت به آن موضوع جهل داشته باشد كه اين امر محالي است. خداوند، چنانكه قرآن كريم مي فرمايد به همه چيز آگاه و داناست 4 و نسبت به همه چيز در همة زمان ها و مكان ها چه حاضر باشند و چه غايب، چه موجود باشند و چه فاني و چه در آينده به وجود بيايند، علم حضوري دارد. قرآن كريم در اين زمينه مي فرمايد:
هيچ چيزي در آسمان و زمين از نظر خداوند متعال مخفي نمي شود.5
از همين روست كه مسئلة بداء و ظاهر كردن آن امر مخفي به خداوند نسبت داده مي شود:
و بدالهم من الله مالم يكونوا يحتسبون.6
خداوند آنچه را گمان نمي كردند، براي آنها ظاهر كرد.
براساس آية:خداوند چيزي را كه از آنِ مردمي است دگرگون نكند تا آن مردم خود دگرگون شوند.7
و با استفاده از ديگر آيات و روايات مي توان چنين برداشت كرد كه برخي اعمال حسنه نظير: صدقه، احسان به ديگران، صلة رحم، نيكي به پدر و مادر، استغفار و توبه، شكر نعمت و اداي حقّ آن و... سرنوشت شخص را تغيير داده و رزق و عمر و بركت زندگي اش را افزايش مي دهد، همان طور كه اعمال بد و ناشايست اثر عكس آن را بر زندگي شخص مي گذارد.